Zdzisław Trojanowski

ur. 27.05.1928 r. w Chodorowie koło Lwowa (obecnie Ukraina), zm. 20.03.2006 r. w Opolu – hokeista, mistrz Polski, olimpijczyk, piłkarz, trener, działacz sportowy.

Imię i nazwisko	Zdzisław Jan Trojanowski
Data i miejsce urodzenia	27.05.1928, Chodorów
Data i miejsce śmierci	20.03.2006, Opole
Zawód	sportowiec, hokeista, piłkarz, trener

Zdzisław Trojanowski był synem Tomasza i Kornelii z d. Kostner. Gry w hokeja uczył się jeszcze na Kresach Wschodnich.

[Cyt.:] – „Hokej to była dla wszystkich chłopaków wielka atrakcja. Brało się gałęzie albo kawałki drewna i one zastępowały kije. Często nie było łyżew, więc jeździliśmy na butach”. [M. Sagan, Przeżył wielką przygodę, „Nowa Trybuna Opolska” 2006, nr 36, dod. Turyn. Dodatek olimpijski, s. VIII].

W 1945 r. jako repatriant wraz z rodziną trafił do Opola.

[Cyt.:] – „Zjawiłem się tu 27 maja. Tej daty nigdy nie zapomnę, bo to także moje urodziny”.[M. Lodziński, Trzymać Trojana!, „Gazeta Wyborcza” 2004, nr 26, dod. Opole, s. 8].

Po przybyciu do Opola czynnie włączył się w życie sportowe – jeszcze w tym samym roku został zawodnikiem opolskiego klubu „Odra” (Budowlani Opole). Jako zawodnik -wielosekcyjnego wówczas klubu - grał w hokeja, piłkę nożną i osiągał znakomite wyniki jako lekkoatleta.

[Cyt.:] – „Tak samo lubiłem grać w piłkę nożną i hokeja. W hokeja jednak byłem znacznie lepszy niż na boisku […]. Miałem dużo wyższe umiejętności techniczne, dzięki czemu często sam decydowałem o wynikach spotkań. Wówczas był inny hokej niż teraz. Jedna osoba mogła mieć znacznie większy wpływ na grę. [M. Sagan, Przeżył wielką …, s. VIII].

Trojanowski był przez 24 lata reprezentantem „Odry” jako hokeista na pozycji obrońcy i pomocnika. Jako piłkarz „Budowlanych” zaliczył 29 występów w pierwszej lidze bez zdobyczy bramkowych (1953, 1957) oraz reprezentował „Odrę” na drugoligowym poziomie. Jako piłkarz w 1952 r. wywalczył dla „Budowlanych Opole” po raz pierwszy w historii Opolszczyzny przejście do ekstraklasy. Jednak to sporty zimowe odgrywały znaczącą rolę w karierze sportowej Trojanowskiego. W 1951 r. po raz pierwszy wystąpił w reprezentacji Polski hokeja na lodzie przeciwko Czechosłowacji.

[Cyt.:] – „Wówczas kadra narodowa liczyła często ponad 30 zawodników. Równie mocna  jak pierwsza drużyna była kadra B. Kiedy dostałem się do reprezentacji, trenerzy spytali mnie, z kim mi się najlepiej gra. Odpowiedź była tylko jedna: z „Rudikiem” Czechem. Byliśmy przyjaciółmi. Dobrze ze sobą współpracowało nam się nie tylko na lodzie, ale również

w drużynie piłkarskiej Odry”. [M. Sagan, Przeżył wielką …, s. VIII]. W 1952 r. wraz ze swoim przyjacielem z „Odry”, Rudolfem Czechem, został powołany na Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Oslo. Tym samym został pierwszym olimpijczykiem w historii opolskiego sportu.

[Cyt.:] – „Podróż do tego miasta odbywaliśmy pociągiem, a skandynawski krajobraz jaki widzieliśmy za oknami wagonu, pozostawił mi do dzisiaj niezapomniane wrażenie. Jako nowicjusz musiałem przejść olimpijski chrzest. Ojcem chrzestnym był legendarny skoczek narciarski Stanisław Marusarz zwany „Dziadkiem”, a że rękę miał ciężką, długo pamiętałem swoje „chrzciny”. [K. Sempruch, Pierwszy olimpijczyk, „Panorama Opolska” 2001, nr 7, s. 24].

W Oslo Trojanowski zdobył jednego gola z 19 strzelonych przez naszą reprezentację, która zajęła 6. miejsce. W latach 1955-1957 był piłkarzem „Legii” Warszawa, w której barwach wywalczył dwukrotnie tytuł mistrza Polski (1956, 1957). Po pobycie w stolicy powrócił do drużyny „Odry”, gdzie występował jako hokeista i piłkarz.  Jako zawodnik  „Odry” grał do 1963 r. W drużynie hokejowej grał do 1966 r., głównie w II lidze. W 1967 r., tuż przed pożegnalnym występem na tafli lodowej, otrzymał specjalne wyróżnienie od działaczy opolskiej „Odry” – odznakę Mistrza Sportu. Do 1970 r. był czynnym hokeistą, potem został trenerem oraz działaczem hokeistów opolskiej „Odry” oraz drużyny „Dolmelu” Wrocław. Karierę trenerską zakończył w 1997 r.

Jako emeryt pracował na opolskim lodowisku Toropol, ostrząc łyżwy.

Dwukrotnie żonaty, ojciec trojga dzieci.

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i odznaką Mistrza Sportu.

Pochowany na cmentarzu w Opolu na Półwsi.

Bibliografia przedmiotowa

Stecki J., Chrześnik Marusarza, „Nowa Trybuna Opolska” 1994, nr 110, dod. Magazyn, s.1, 7.

Stecki J., Opolski Olimp, Opole 1995.

Sempruch K., Pierwszy olimpijczyk, „Panorama Opolska” 2001, nr 7, s. 24.

Lodziński M., Trzymać Trojana!, „Gazeta Wyborcza” 2004, nr 26, dod. „Gazeta Opole”, s. 8.

Tuszyński B., Polscy olimpijczycy XX wieku (1924-2002), Wrocław 2004.

MIKAR, USZ., Zmarł Zdzisław Trojanowski, „Gazeta Wyborcza” 2006, nr 69, dod. „Gazeta Opole”, s. 11.

Sagan M., Przeżył wielką przygodę, „Nowa Trybuna Opolska” 2006, nr 36, dod. Turyn. Dodatek Olimpijski, s. VIII.

Sagan M., Zmarł Zdzisław Trojanowski, „Nowa Trybuna Opolska” 2006, nr 69, s. 27.

WŁ., Wspomnienie. Zdzisław Trojanowski (1928-2006), „Nowa Trybuna Opolska” 2006, nr 132, s. 23.

Sagan M., Jak dwaj przyjaciele do Oslo pojechali, „Nowa Trybuna Opolska” 2010, nr 36, dod. Vancouver, s. IV.

Opole. Dzieje i tradycja, red. J. Linek, K. Tarka, U. Zajączkowska, Opole 2011.

Kociński B., Opolscy olimpijczycy, Opole 2013.

Bergiel S., Znani i zasłużeni niebiesko-czerwoni. 70-lecie Odry Opole, Opole 2015.

Autor hasła

Teresa  Stanisz-Cyrys