Mieczysław Wilczewski

ur. 30.10.1932 r. w Zdołbunowie, woj. wołyńskie (obecnie Ukraina), zm. 8.12.1993 r. w Coccoa, stan Floryda (USA) - sportowiec, kolarz, olimpijczyk.

Imię i nazwisko	Mieczysław Stefan Wilczewski
Data i miejsce urodzenia	30.10.1932, Zdołbunów
Data i miejsce śmierci	8.12.1993, Coccoa
Zawód	sportowiec, kolarz

Mieczysław Wilczewski był synem Szczepana, oficera Wojska Polskiego (zm. w 1948 r.) i Anny z domu Kummert. W latach 1939-1945 uczęszczał do szkoły podstawowej w Zdołbunowie. W 1945 r. razem z matką przyjechał w ramach przesiedleń do Bytomia, gdzie zamieszkał przy ulicy Lompy 3. Ojciec dołączył do rodziny nieco później i już w Bytomiu kupił mu pierwszy rower, na którym wygrał wyścig organizowany przez drużynę harcerską. W latach 1947-1952 uczęszczał w Bytomiu do średniej szkoły technicznej i wstąpił do Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1952-1958 studiował stomatologię na Akademii Medycznej w Zabrzu – ukończył tylko pięć semestrów, bo trudno było pogodzić karierę kolarską ze studiami. W czasie studiów, 5 września 1956 r., ożenił się ze Stefanią z domu Stefankiewicz. Mieli dwóch synów: Marka (ur. 1956) i Witolda (ur. 1958).

M. W. debiutował w zawodowym kolarstwie w 1948 r. Pierwsze kroki stawiał w wyścigu dla niestowarzyszonych redakcji „Wieczór” i „Dziennik Zachodni”. Reprezentował Unię Chorzów (1950-1955) i Ruch Chorzów (1958-1961). Jego trenerami byli Ewald Rurański i Robert Nowoczek. W 1949 r. zdobył tytuł Mistrza Śląska Juniorów i trafił do krajowej czołówki. Po raz pierwszy reprezentował Polskę w 1951 r., jako członek młodzieżowej reprezentacji Polski, na Akademickich Mistrzostwach Świata w Berlinie, gdzie w drużynie zdobył srebrny medal. W latach 1952-1962 należał do narodowej reprezentacji Polski w kolarstwie i brał udział w wielu imprezach kolarskich. Został dwukrotnym wicemistrzem Polski: w 1955 r. tytuł ten zdobył w kolarskim wyścigu górskim, zaś w 1960 r. w indywidualnym wyścigu szosowym, który został rozegrany w Rzeszowie. Największy sukces sportowy w kraju odniósł w 1953 r., kiedy bezapelacyjnie wygrał wyścig kolarski Tour de Pologne. W drugim starcie w tej imprezie w 1955 r. został sklasyfikowany na 7. miejscu. W Tour de Pologne uczestniczył pięć razy (1952, 1953, 1955, 1958, 1960). Największym międzynarodowym sukcesem M.W. było zdobycie Złotego Medalu na IV Światowych Igrzyskach Młodzieży i Studentów w Bukareszcie w 1953 r. W tym samym roku uczestniczył w Mistrzostwach Świata w Lugano (Szwajcaria), gdzie nie ukończył wyścigu ze startu wspólnego. W 1960 r. wrócił do kolarstwa, po dwuletniej przerwie spowodowanej konfliktami ze środowiskiem sportowym. Zakwalifikował się do drużyny olimpijskiej trenowanej przez Roberta Nowoczka. Na Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie w 1960 r. wziął udział w szosowym wyścigu drużynowym na 100 km. Jego partnerami byli wówczas: Jan Chtiej, Bogusław Fornalczyk i Władysław Podobas. Wspólnie wywalczyli 10. miejsce. Jego kolarską karierę tak podsumował Bogdan Tuszyński:

Jeden z największych szosowych talentów w naszym kraju, którego jednak ze względu na studia (medyczne) i zbytnią impulsywność – nie wykorzystał. Jego sportowa kariera składała się z dwóch części i trwała 13 lat (1949-1962). W pierwszej startował trzykrotnie w Wyścigu Pokoju (1953-1955), zajmując najlepsze ósme miejsce w 1954 roku. Był bardzo popularny, nazywano go „eleganckim liderem”. W 1953 r. wygrał Tour de Pologne. Wrócił na szosę w roku 1958. Olimpijczyk (1960), uczestnik Wyścigu Pokoju (1960), w którym zajął trzynaste miejsce. [B. Tuszyński, Od Dynasów do Szurkowskiego, Warszawa 1986, s. 290].

Sam po latach tak wspominał swoje starty w Wyścigu Pokoju:

Debiutowałem w Wyścigu Pokoju w roku 1953, miałem 21 lat. Był to morderczy wyścig: fatalna pogoda zdziesiątkowała uczestników, my ukończyliśmy w trójkę (Królak, Władek Klabiński i ja), lecz na polskich etapach zdobyliśmy się na znakomita końcówkę, wygrywając etap po etapie. W roku 1954 jechałem aż do Lipska w żółtej koszulce. Na tym etapie miałem 2 kraksy i 2 defekty, czekałem około 5 minut na wóz techniczny (jeździły wtedy jeszcze te wielkie, niezgrabne wozy). W roku 1955 nie ukończyłem wyścigu z powodu poważnej kontuzji, a w r. 1960 startowałem w WP po raz czwarty, wchodząc do drużyny spoza kadry, co poczytuję sobie za wielkie osiągnięcie sportowe i w jeszcze większym stopniu ambicjonalne. [„Panorama” 1967, nr 19, s. 6].

Na łamach „Trybuny Robotniczej” relacjonował i komentował przebieg IX. Wyścigu Pokoju. U schyłku działalności zawodniczej M.W. podejmował różne prace zarobkowe. W 1atach 1958- 1966 był trenerem KS „Ruch” Radzionków. W klubie tym jednym z jego wychowanków był Lucjan Lis, srebrny medalista w drużynowym wyścigu szosowym na 100 km podczas XX Letnich Igrzysk Olimpijskich w Monachium.  Następnie w 1969 r. podjął pracę szkoleniowca m.in. w sekcjach kolarskich KS „Ruch” Chorzów i GKS „Bobrek-Karb”. Był także kierownikiem działu administracyjnego w przedsiębiorstwie „Haldex-Dymitrow ” w Bytomiu. Zdobył uprawnienia czeladnika - fotografa. Na przełomie 1at 60. i 70. XX w. był właścicielem stacji benzynowej w Piekarach Śląskich.

W 1atach 70. XX w. wyjechał do Stanów Zjednoczonych i tam mieszkał do końca życia.

Został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1954) oraz uhonorowany: tytułem „Mistrza Sportu” (1960).

Bibliografia podmiotowa

Komentarz Mieczysława Wilczewskiego, „Trybuna Robotnicza” 1956, nr 105.

Mieczysław Wilczewski… o wyścigu 1974 [wywiad], „Życie Bytomskie” 1974, nr 20, s. 6.

Bibliografia przedmiotowa

Dutkowski Z., Co roku w maju, „Panorama” 1967, nr 19, s. 12.

M.K., „Elegancki lider” pozostał wierny kolarstwu, „Życie Bytomskie” 1967, nr 18, s. 6.

Nekrolog, „Sport” 1993, nr 242, s. 2.

Ulubieńcy kibiców. Mieczysław Wilczewski, „Życie Bytomskie” 1963, nr 18, s. 6.

Steuer A., Wilczewski Mieczysław, [w:] Chorzowski słownik biograficzny, t. 3, pod red. Z. Kapały, Chorzów 2011, s. 257-259.

Tuszyński B., Od Dynasów do Szurkowskiego, Warszawa 1986.

Tuszyński B., Pod dyktando lidera, [w:] 50 razy Tour de Pologne, Warszawa 1993, s. 102-109.

Tuszyński B., Tour de Pologne. 60 lat, Warszawa 1989.

Tuszyński B., Złota księga kolarstwa polskiego, Warszawa 1995.

Tuszyński B., Kurzyński H., Leksykon 1466 najlepszych zawodniczek i zawodników w kolarstwie polskim 1919-2015, Warszawa 2016, s. 438-439.

Autor hasła

Marta Kasprowska-Jarczyk