Marek Małecki

ur. 6.02.1938 r. we Lwowie (obecnie Ukraina), zm. 19.02.2023 r. w Hanowerze – trener, jeździec z LZS Moszna, olimpijczyk z Monachium.

Imię i nazwisko	Marek Władysław Małecki
Data i miejsce urodzenia	6.02.1938, Lwów
Data i miejsce śmierci	19.02.2023, Hanower
Zawód	sportowiec, jeździec, trener

Marek Małecki był synem Zdzisława i Barbary Zawidowskiej. Jego stryj, Aleksander Małecki (reprezentant Akademickiego Związku Sportowego Kraków), w okresie międzywojennym był szermierzem i dwukrotnym olimpijczykiem: w Paryżu (1924) oraz w Amsterdamie (1928).

Po zakończeniu II wojny światowej jego rodzina trafiła do Wrocławia, gdzie w 1957 r. ukończył najstarsze w tym mieście publiczne I Liceum Ogólnokształcące.

Jego przygoda z jeździectwem rozpoczęła się w klubie Ludowych Zespołów Sportowych (LZS) Moszna, działającym przy SK Moszna. Trenował pod okiem Władysława Byszewskiego i Mariana Babireckiego. Małecki specjalizował się w WKKW, czyli wszechstronnym konkursie konia wierzchowego.

Zdobył kilka medali Polski: w konkurencji WKKW było to złoto (1974) z wałachem Siros oraz srebro (1966) wraz z wałachem Desant, w ujeżdżeniu brąz (1976) w duecie z ogierem Olsztyn. Był uczestnikiem MŚ (1967) w Punchestown (Irlandia) – nie ukończył konkurencji WKKW- i ME (1975) w Luhmühlen (Niemcy) – 34. m. indywidualnie i 5 m. drużynowo

w WKKW. W 1972 wziął udział w Igrzyskach Olimpijskich w Monachium. W klasyfikacji indywidualnej WKKW zajął 31. m. (73 zaw.), natomiast w klasyfikacji drużynowej w WKKW zajął 10. m. na 18 startujących ekip. Starannie przygotowywał się do kolejnej olimpiady w Montrealu (1976), jednak jego występ został udaremniony przez dyskwalifikację koni, na których miała wystąpić polska drużyna.

Do igrzysk – wspomina – nie dopuszczono naszych koni, nie mieliśmy więc na czym startować. We krwi zwierząt wykryto piroplazmozę. Co prawda, identyczne wyniki odnotowywano na kartach zdrowia większości koni z Europy, ale że my akurat jako pierwsi wysłaliśmy próbki krwi do laboratorium, dostaliśmy po nosie. Innym ekipom Starego Kontynentu darowano zdrowotne defekty wierzchowców. Nie pomogły odwołania, nikt nie chciał z nami rozmawiać. [M. Małecki, Ucieczka do wolności, [w:] P. Dzięciołowski, Mistrzowie Polski. Rozmowy ze sportowcami, którzy zdobyli co najmniej trzy medale w Mistrzostwach Polski do 2009 roku, Warszawa 2010, s. 208].

Pod koniec lat 70. XX w. trafił do Niemiec. Tam kontynuował karierę czynnego zawodnika, rozpoczął trenerską edukację i skupił się na szkoleniu zawodników.

Zawsze marzyłem o wolności, jak o największym dobru, z którego człowiek ma pełne prawo korzystać. Niestety upłynęło sporo czasu nim mogłem tego posmakować. Najpierw sześć lat okupacji, potem przeszło trzydzieści PRL-u, wreszcie – i to zresztą dzięki sportowi, zawartym znajomościom – opuściłem Polskę. Dziś jestem z nią nie tylko myślami. Przebywam tu już chyba częściej niż w Niemczech. Kto by przypuszczał, że moja droga do wolności zatoczy takie koło, że nie tylko będę mógł, ale przede wszystkim chciał wracać do ojczyzny. Do wolnej (!) ojczyzny. [M. Małecki, Ucieczka…, s. 208].

Miał żonę Barbarę i syna Oskara, mieszkał w Hanowerze.

Bibliografia przedmiotowa

Stecki J., Signor pana Marka, „Nowa Trybuna Opolska” 1994, nr 133, dod. Magazyn, s. 6-7.

Stecki J., Opolski Olimp, Opole 1995.

Tuszyński B., Polscy olimpijczycy XX wieku (1924-2002), Wrocław 2004.

Dzięciołowski P., Mistrzowie Polski. Rozmowy ze sportowcami, którzy zdobyli co najmniej trzy medale w Mistrzostwach Polski do 2009 roku, Warszawa 2010.

Kociński B., Opolscy olimpijczycy, Opole 2013.

Autor hasła

Teresa Stanisz-Cyrys