Krzysztof Jeżowski

ur. 4 lipca 1917 r. we Lwowie, zm. 30 maja 1970 r. we Wrocławiu – ekonomista, profesor, p.o. rektora Wyższej Szkoły Ekonomicznej (1955-1956) i rektor WSE (1956).

Imię i nazwisko	Krzysztof Jeżowski
Data i miejsce urodzenia	4.07.1917, Lwów
Data i miejsce śmierci	30.05.1970, Wrocław
Zawód	ekonomista, pracownik akademicki

Krzysztof Jeżowski był synem Seweryna i Stefanii z domu Wartanowicz, a także bratem prof. Bogusławy Jeżowskiej-Trzebiatowskiej (1908-1991), znanej lwowskiej i wrocławskiej fizykochemiczki, Hanny (historyczki) i Joanny (filozofki). W 1935 r. ukończył III Państwowe Gimnazjum im. Stefana Batorego we Lwowie, a następnie podjął studia w Akademii Handlu Zagranicznego i jednocześnie na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza. Pierwszy kurs ukończył w 1939 r., drugi przerwał po wkroczeniu Armii Czerwonej, następnie kontynuował go w latach 1939-1941 (w 1940 r. UJK został przemianowany na Lwowski Państwowy Uniwersytet im. Iwana Franki, a po inwazji III Rzeszy na ZSRR ostatecznie zamknięty), finalnie tytuł magistra praw uzyskał dopiero w 1951 r. na Uniwersytecie Wrocławskim. Dodatkowo na Akademii Handlowej w Krakowie uzyskał w 1946 r. tytuł magistra ekonomii.

W latach 1941-1945 pozostał w rodzinnym mieście, pracował m.in. jako planista i księgowy. Po zakończeniu II wojny światowej opuścił Lwów, w listopadzie 1945 r. przeniósł się do Krakowa, a w kolejnym roku wyprowadził się do Wrocławia. W latach 1947-1950 pracował w Biurze Regionalnym Centralnego Urzędu Planowania (przemianowanym następnie na Wojewódzką Komisję Planowania Gospodarczego) początkowo na stanowisku doradcy ds. przemysłu, a następnie szefa działu planowania. W latach 1950-1954 pełnił funkcję doradcy naukowego oraz członka kolegium WKPG, od 1955 r. był przewodniczącym Naukowej Rady Ekonomicznej, a od 1957 r. członkiem zespołu organizacji badań naukowych przy Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu. Jego współpraca z w/w organami trwała do 1958 r. W latach 60. pracował społecznie w Radzie Naukowo-Ekonomicznej Prezydiów WRN we Wrocławiu i Opolu, był doradcą ekonomicznym przy KW PZPR we Wrocławiu, a także zasiadł w Radzie Naukowej przy Zjednoczeniu Przemysłu Brunatnego tamże.

Od 1946 r. był pracownikiem naukowym we wrocławskiej placówce Instytutu Śląskiego, równolegle, jako asystent wolontariusz, podjął pracę dydaktyczną w Katedrze Ekonomii Politycznej Uniwersytetu Wrocławskiego, pod patronatem prof. Wincentego Stysia. Od 1948 r. prowadził także wykłady zlecone w Wyższej Szkole Handlowej, a w 1950 r. po przemianowaniu uczelni na Wyższą Szkołę Ekonomiczną został jej pracownikiem. W latach 1950-1951 piastował funkcję pierwszego dziekana Wydziału Planowania Przemysłu, równolegle powierzono mu także organizację Katedry Ekonomii Politycznej, którą także kierował. W 1951 r. został przeniesiony na stanowisko zastępcy profesora WSE i jednocześnie mianowany kierownikiem Katedry Ekonomiki Przemysłu, stał na jej czele aż do 1969 r., kiedy to, w wyniku wewnętrznej restrukturyzacji, został kierownikiem Zakładu Ekonomiki Przemysłu przy Instytucie Gospodarki Narodowej WSE.

W latach 1951-1955 K.J. był prorektorem WSE ds. nauki, w latach 1955-1956 był p.o. rektora WSE, a następnie, w 1956 r. został rektorem uczelni, swoje stanowisko sprawował krótko, jedynie kilka miesięcy, na fali odwilży październikowej szkołom wyższym przyznano możliwość wyboru rektora – jeszcze w tym samym roku na WSE w głosowaniu wyłoniono W. Stysia. W latach 1957-1962 K.J. ponownie pełnił funkcję prorektora ds. nauki (na stanowisko powołał go rektor W. Styś). W latach 1968-1970 kierował Studium Metod Rachunku Ekonomicznego.

W 1958 r., decyzją Rady Wydziału Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego im. Bolesława Bieruta, uzyskał stopień kandydata nauk, w 1959 r. przyznano mu tytuł docenta, natomiast uchwałą Rady Państwa z 1967 r. został profesorem nadzwyczajnym nauk ekonomicznych.

Zainteresowania naukowe K.J. koncentrowały się wokół zagadnień związanych z rozwojem i lokalizacją przemysłu na Dolnym Śląsku oraz zmianami modelu gospodarczego.

K.J. był założycielem i wieloletnim prezesem Rady Naukowej wrocławskiego oddziału Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa, był także wieloletnim prezesem wrocławskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego. Odznaczono go Medalem X-lecia PRL, Odznaką XV-lecia Pracy dla Dolnego Śląska, Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego, Odznaką Budowniczego Wrocławia, a także Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi. W 1964 r. przyznano mu także indywidualną nagrodę państwową II stopnia.

Zmarł na raka płuc, spoczął na cmentarzu przy ul. Grabiszyńskiej we Wrocławiu. Był ojcem Małgorzaty i Andrzeja – obecnych profesorów wrocławskich uczelni.

Bibliografia podmiotowa

Jeżowski K., Rozwój i rozmieszczenie przemysłu na Dolnym Śląsku w okresie kapitalizmu, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1961.

Jeżowski K., Rozwój przemysłu dolnośląskiego w latach 1945-1970, "Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Ekonomicznej we Wrocławiu", Z. 22-24 (1970).

Jeżowski K., Zaplecze gospodarcze Dolnego Śląska, Instytut Śląski, Wrocław 1946

Jeżowski K., Zarządzanie przemysłem, Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1963.

Bibliografia przedmiotowa

Chumiński J., Jeżowski Krzysztof, [w:] Encyklopedia Wrocławia, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2006 s. 326.

Dybalska W., Taki zwyczajny. O Profesorach Uniwersytetu Wrocławskiego, Wydawnictwo Atut, Wrocław 2005, s. 285, 292.

Soroka J.M., Krzysztof Jeżowski, rektor WSE w latach 1955-1956, [w:] Poczet Rektorów Wyższej Szkoły Handlowej, Wyższej Szkoły Ekonomicznej i Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu 1947-2007, pod red. J.M. Soroki, Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej im. Oskara Langego we Wrocławiu, Wrocław 2007, s. 65-77.

Autor hasła

Mateusz Adamczyk