Aleksy Kryłów

ur. 13.11.1914 r. w Niemowiczach na Wołyniu, zm. 13.12.1989 r. w Opolu - zasłużony organizator nauczania elektryki w Opolu, wynalazca.

Imię i nazwisko	Aleksy Kryłów
Data i miejsce urodzenia	13.11.1914, Niemowicze
Data i miejsce śmierci	13.12.1989, Opole
Zawód	doktor inżynierii przemysłowej, wynalazca, pracownik oświaty

Jego ojcem był Piotr. Ukończył Gimnazjum w Sarnach (województwo łuckie). W 1933 r. rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego. Po roku przeniósł się na Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej (PW). W latach 1936–37 odbył służbę wojskową w Wyższej Szkole Podchorążych w Krakowie, zostając plutonowym podchorążym rezerwy. Półdyplom uzyskał na PW w 1939 r. Walczył w kampanii wrześniowej. Następnie kontynuował studia na Wydziale Elektrycznym Lwowskiego Politechnicznego Instytutu, w który Sowieci przekształcili Politechnikę Lwowską.

Po ukończeniu studiów w 1941 r. został skierowany na praktykę do Krasnodaru nad Kubaniem, gdzie pracował jako konstruktor przyrządów pomiarowych. W październiku 1941 r. udało mu się dostać do Armii Polskiej gen. Andersa w ZSRR, z którą ewakuował się przez Irak. Walczył w kampanii włoskiej jako dowódca plutonu elektryczno-mechanicznego. W 1946 r. rozpoczął studia na Politechnice Mediolańskiej na Wydziale Inżynierii Przemysłowej w sekcji elektrycznej. W grudniu 1947 r. uzyskał tytuł doktora inżynierii przemysłowej (traktowany jednak jako równoważny stopniowi inżyniera elektryka magistra nauk technicznych). W latach 1947–48 pracował jako asystent w Instytucie Komunikacji Elektrycznych w Mediolanie. Do Polski powrócił w 1948 r. i rozpoczął prace w Państwowej Szkole Przemysłowej w Opolu jako kierownik Liceum i Gimnazjum. W 1954 r. został zastępcą dyrektora ds. pedagogicznych w Technikum Mechaniczno-Elektrycznym w Opolu. Opracował wówczas dwa oryginalne wynalazki: regulator napięcia, własnego rozwiązania i fazoczuły człon wykonawczy do celów automatyki przemysłowej. Po reorganizacji szkolnictwa zawodowego, w 1958 r. został dyrektorem Technikum Elektrycznego i Zasadniczej Szkoły Elektrycznej w Opolu. W 1960 r. został kierownikiem Zakładu Automatyzacji Instytutu Przemysłu Wiążących Materiałów Budowlanych w Opolu i najprawdopodobniej docentem.

Autor pierwszego w Polsce projektu automatyzacji pieca cementowego. Autor bądź współautor kilku patentów. Kontynuował pracę w szkolnictwie w niepełnym wymiarze godzin jako nauczyciel przedmiotów zawodowych w Technikum Energetycznym i Zasadniczej Szkole Zawodowej (1960–68). Był również pracownikiem naukowym w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Opolu w latach 1966–74. Prezes Oddziału Opolskiego Stowarzyszenia Elektryków Polskich w latach 1951–1952.

Bibliografia przedmiotowa

Centralne Archiwum Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Teczka Oddziału Opolskiego SEP.

50 lat Oddziału Opolskiego SEP 1948–1998, przew. S. Chodakowska, Opole 1998.

Historia Stowarzyszenia Elektryków Polskich 1919–1999. Suplement, red. S. Krakowiak, Warszawa 1999.

Duda J., Dzionek F., Kasprzysiak B., Sempruch K., Dzieje Zespołu Szkół Elektrycznych im. Tadeusza Kościuszki w Opolu 1946–2000, Opole 2000.

Autor hasła

Przemysław Sadłowski, Jerzy Hickiewicz