Zbigniew Siciński

Z Kresowianie na Śląsku
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

ur. 16.11.1910 r. we Lwowie, zm. 03.02.1991 r. we Wrocławiu inżynier elektryk, profesor Politechniki Wrocławskiej, specjalista w dziedzinie materiałów izolacyjnych elektrotechnicznych.

Imię i nazwisko Zbigniew Siciński
Data i miejsce urodzenia 16.11.1910, Lwów
Data i miejsce śmierci 3.02.1991, Wrocław
Zawód inżynier elektryk, pracownik akademicki

Syn Kazimierza, urzędnika państwowego i Kamili ze Stroczyńskich. Po maturze w latach 1928-1936 studiował elektrotechnikę w Politechnice Lwowskiej. Po studiach podjął pracę w Fabryce Elektrotechnicznej „Inż. Adolf Horkiewicz” w Warszawie, gdzie jako kierownik biura technicznego, zajmował się projektowaniem nowych typów kondensatorów papierowo-olejowych. W 1939 r. znalazł się we Lwowie, gdzie zaczął pracę jako asystent prof. Włodzimierza Krukowskiego w Katedrze Pomiarów Elektrotechnicznych w przekształconej przez sowietów Politechnice Lwowskiej. W 1941 r. wrócił do Fabryki „Inż. Adolf Horkiewicz”. W 1944 r. dwukrotnie aresztowany przez Gestapo, uciekł z Warszawy. W 1945 r. objął kierownictwo uruchomionej przez siebie wytwórni kondensatorów w Kaliszu, przeniesionej potem do Łodzi. W 1948 r. przeniósł się do Wrocławia, do Zakładu Materiałoznawstwa Elektrotechnicznego, będącego oddziałem Instytutu Elektrotechniki w Warszawie. Szybko tam awansował, stając się jednym ze współtwórców wrocławskiej szkoły materiałoznawstwa i elektrotechnologii. Przez wiele lat był zastępcą kierownika do spraw naukowych. Organizował tam laboratoria i zajmował się badaniami, inżynierią materiałów elektrotechnicznych i ich zastosowaniem w produkcji.

Głównymi kierunkami jego prac badawczych były: papierowo-olejowe układy izolacyjne, stosowane w kondensatorach energetycznych, kablach oraz transformatorach, tematyka izolacji maszyn elektrycznych, a także izolacja lana epoksydowa i możliwości zastosowania jej w aparaturze elektroenergetycznej. W Instytucie został docentem (1955), profesorem nadzwyczajnym (1964) i profesorem zwyczajnym (1974). Jego prace znajdowały zastosowanie w przemyśle, który podjął się ich produkcji, m.in. kondensatorów energetycznych, aparaturę z izolacją epoksydową. W latach 1951-1955 wykładał materiałoznawstwo i miernictwo elektrotechniczne w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej we Wrocławiu. Był też zatrudniony w Katedrze Wysokich Napięć Politechniki Wrocławskiej (1951-1967). Był kierownikiem Zakładu Technologii Materiałów Elektrotechnicznych w Politechnice Wrocławskiej (19641967). Wykładał materiałoznawstwo elektryczne, technologię materiałów izolacyjnych maszyn elektrycznych i badań materiałów izolacyjnych. Wypromował siedmiu doktorów nauk technicznych. Działał w licznych organizacjach naukowo-technicznych w kraju i zagranicą. Od 1958 r. był członkiem Międzynarodowego Komitetu Wielkich Sieci Elektrycznych, jako delegat Polski w komitetach dotyczących olejów izolacyjnych (jako przewodniczący polskiego Komitetu nr 1) i materiałów izolacyjnych. Był działaczem Międzynarodowej Komisji Elektrotechnicznej jako delegat Polski w komitecie oleje izolacyjne. Miał wkład w prace normalizacyjne, jako działacz licznych komitetów Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. Był od 1954 r. członkiem Sekcji Materiałoznawstwa Elektrycznego Komitetu Elektrotechniki PAN. Był działaczem Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, członkiem Rady Naukowej Instytutu Elektrotechniki w Warszawie, Instytutu Metrologii Elektrycznej Politechniki Wrocławskiej i członkiem Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej oraz Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Wydał ok. 200 publikacji (także w renomowanych czasopismach zagranicznych), w tym pięć książek. Był współautorem trzech patentów.

Na emeryturę przeszedł w 1979 r. utrzymując jednak łączność z Instytutem Elektrotechniki. Na emeryturze poświęcił się głównie historii Lwowa i Politechniki Lwowskiej, biorąc m.in. udział w opracowaniu pod redakcją Roberta Szewalskiego monografii poświęconej tej uczelni. Działał w Towarzystwie Miłośników Lwowa. Był inicjatorem budowy pomnika Orląt Lwowskich we Wrocławiu, a także wrocławskich obchodów 50-lecia pomordowania polskich profesorów na Wzgórzach Wuleckich we Lwowie w 1941 r. Licznie odznaczany.

W małżeństwie z Ewą Niewiadomską miał synów Andrzeja i Wojciecha oraz córkę Annę.

Bibliografia podmiotowa

Miernictwo elektryczne ogólne dla potrzeb telekomunikacji, Praca zbiorowa, PWN, Warszawa 1951

Poradnik z materiałoznawstwa elektrycznego, red. Z. Siciński, PWT, Warszawa 1959

Materiały elektroizolacyjne, red. Z. Siciński, WNT, Warszawa 1965

98 haseł w: Encyklopedii techniki, tom 6, Materiałoznawstwo, Praca zbiorowa, WNT, Warszawa 1969

Badanie materiałów elektroizolacyjnych, Podręcznik akademicki z udziałem J. Fekecza oraz S. Różeckiego, WNT, Warszawa 1969

Stulecie Politechniki Lwowskiej 1844–1944 i jej wpływ na rozwój polskich wyższych uczelni technicznych, „Sprawozdania Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego” 1984 (39) Seria B – dodatek 2, s. 103-133.

Wkład Politechniki Lwowskiej w polską elektrotechnikę (w 75 rocznicę Oddziału Elektrotechnicznego), Wrocław-Warszawa-Kraków 1991

Bibliografia przedmiotowa

S. Sokolnicki, SICIŃSKI Zbigniew (1910–1991), [w:] Słownik biograficzny zasłużonych elektryków wrocławskich, t. II, Wrocław 2001, s. 38-40.

Z. Białkiewicz, SICIŃSKI Zbigniew Marcin, [w:] Słownik biograficzny techników polskich, t. 16, Warszawa 2005, s. 135-137.

J. Fekecz, Zbigniew Marcin Siciński (1910–1991), [w:] Polacy zasłużeni dla elektryki: Początki elektrotechnicznego szkolnictwa wyższego, pionierzy elektryki, red. J. Hickiewicz, Warszawa-Gliwice-Opole 2009, s. 467-472.

M. Burak, P. Pregiel, Tytularni profesorowie Politechniki Wrocławskiej 1945–2015, Wrocław 2015, s. 87.

Autor hasŁa

Piotr Rataj, Jerzy Hickiewicz