Władysław Korcz

ur. 4.01.1913 r. w Samborze (obecnie Ukraina), zm. 8.07.1997 r. w Zielonej Górze – nauczyciel, rysownik, aktor, zesłaniec, archiwista, dziennikarz, muzealnik, wykładowca akademicki, społecznik.

Imię i nazwisko	Władysław Korcz
Data i miejsce urodzenia	4.01.1913, Sambor
Data i miejsce śmierci	8.07.1997, Zielona Góra
Zawód	nauczyciel, rysownik, aktor, archiwista, dziennikarz, muzealnik, pracownik akademicki

Urodzony 4 stycznia 1913 r. w Samborze, woj. lwowskie, jako najmłodsze z piątki dzieci Macieja Korcza (poborcy opłat targowych przy Zarządzie Miasta w Samborze) i Anny z domu Baherycz (gospodyni domowej). Z jego rodzeństwa bracia – Józef i Jan oraz siostra Karolina zostali nauczycielami, Maria zmarła w 1948 r. Rodzina Korczów w Samborze mieszkała przy ul. Powtórnia 37.

W latach 1919–1922 uczęszczał do Szkoły Powszechnej im. A. Mickiewicza w Samborze, następnie (1927–1932) do tamtejszego Państwowego Seminarium Nauczycielskiego im. Marszałka Józefa Piłsudskiego, które ukończył maturą z dyplomem nauczyciela szkół powszechnych.

Pracę zawodową rozpoczął w 1932 r. jako bezpłatny praktykant-nauczyciel w powiecie Samborskim, gdyż z powodu kryzysu nie mógł znaleźć stałego zatrudnienia. Poszukiwanie stałej pracy przerwało powołanie do wojska. Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy we Lwowie od 1 września 1934 do 10 września 1935 r., zakończywszy ją w stopniu plutonowego podchorążego z przydziałem do 40. pułku piechoty we Lwowie.

Po wyjściu z wojska zamieszkał w Warszawie u brata przy ul. Dobrej nr 8/10, pracując, jako nauczyciel kontraktowy i kierownik świetlicy w jednej ze szkół podstawowych. Dnia 1 października 1935 r. podjął studia na Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie, gdzie był prezesem studenckiego Koła Historyków. Początkowo uczył się na Wydziale Prawa i Nauk Ekonomiczno-Społecznych, a następnie (od 1938 r.) na Wydziale Humanistycznym – kierunek historia. Studia kontynuował do 30 lipca 1939 r. W latach 1938–1939 należał do Sekcji Młodych Klubu Demokratycznego w Warszawie.

Wiosną 1939 r. wyprowadził się do Otwocka, a dalszą naukę przerwał mu wybuch wojny, w której czynnie nie uczestniczył, gdyż nie zdążono go zmobilizować. Pierwszy okres okupacji spędził w różnych miejscach: Warszawa, Otwock, Biała Podlaska (tu u siostry) – pozostając bez pracy. Pod koniec 1941 r. powrócił do Sambora, gdzie od 10 stycznia 1942 r. do 15 lipca 1944 r. pracował jako kreślarz (rysownik techniczny – pomocnika inżynierów geodetów) w Urzędzie Ziemskim (Landinspektion), co zapewniło mu ochronę przed wywiezieniem na roboty przymusowe. Dnia 12 sierpnia 1942 r. z ożenił się Heleną Jadwigą Pelzer (1914–1988) – nauczycielką historii, z którą miał dwoje dzieci: córkę Jadwigę (ur. 1943) i syna Władysława Kazimierza (ur. 1951). Jesienią 1943 r. został zaprzysiężony jako żołnierz Armii Krajowej. Zajmował się głównie kolportażem podziemnych gazet. W lipcu 1944 r. wraz ze swoim oddziałem uczestniczył w walkach z Niemcami w ramach akcji „Wachlarz”.

Po wkroczeniu wojsk sowieckich 20 sierpnia 1944 r. zatrudnił się w tutejszym Ukraińskim Miejskim Teatrze Dramatycznym, jako aktor-śpiewak, aby uniknąć wcielenia do Armii Czerwonej. Z polecenia dowództwa lwowskiego okręgu AK uczestniczył w wydawaniu i kolportowaniu konspiracyjnego pisma „Podhalanin”. Z tego powodu został aresztowany w nocy z 9 na 10 stycznia 1945 r. został aresztowany przez NKWD za przynależność do Armii Krajowej, a następnie – po półrocznym pobycie w więzieniach w Samborze i Drohobyczu – skazany na 8 lat łagrów. Początkowo – przez pięć miesięcy – był więziony we Lwowie, a następnie wywieziono go do Permu (wówczas Mołotow) na Uralu, gdzie pracował przy produkcji skrzynek amunicyjnych. W czerwcu 1947 r. przeniesiono go do łagru nad rzeką Kamą, gdzie pracował przy wyrębie lasu jako więzień/robotnik. W lipcu 1948 r. przewieziony został do Solikomska, gdzie przebywał do 17 października 1948 r., kiedy to został zwolniony z odbywania dalszej kary. Wróciwszy do kraju z zesłania osiedlił się wraz z żoną w Zielonej Górze, dokąd przybył 17 października 1948 r.

Gdy tylko stało się to możliwe, podjął przerwane przez wojnę studia. Najpierw na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie od stycznia do czerwca 1949 r. był słuchaczem historii, dojeżdżając na zajęcia z Bydgoszczy, gdzie zamieszkiwał u siostry. Jednak jeszcze w tym samym roku przeniósł się na Uniwersytet w Poznaniu, skąd miał o wiele bliżej do domu w Zielonej Górze. W Poznaniu studiował od października 1949 r. do końca czerwca 1950 r. Tu też, pod kierunkiem prof. Janusza Pajewskiego, na łamach „Wiedzy i Życia” (nr 6-7), opublikował artykuł pt. Historia i socjologia. Zajęcia z paleografii miał z prof. Gerardem Labudą. Jednak już w roku następnym przeniósł się do Wrocławia, gdzie po kilku miesiącach został studentem tutejszego Uniwersytetu, wpisany dnia 22 listopada 1950 r. na Wydział Filozoficzno-Historyczny, otrzymując indeks nr 520. Pracę magisterską nt. Zagadnienie przemysłu w polskiej literaturze polityczno-ekonomicznej epoki stanisławowskiej, napisał pod kier. prof. Stefana Inglota. Przez promotora oraz przez prof. Henryka Wereszyckiego została ona oceniona jako bardzo dobra. Jej obrona 24 października 1951 r. zakończyła się wynikiem bardzo dobrym, a ogólnym wynik studiów oceniono na dobry. Kończąc studia otrzymał Korcz, zgodnie z ówczesną praktyką, tytuł magistra filozofii.

Podczas studiów we Wrocławiu w latach 1950–1952 mieszkał przy ul. Bolesława Chrobrego 26/13, utrzymując się z rozmaitych prac dorywczych, m.in. w tzw. ekspedycji Zakładu Narodowego im. Ossolińskich (od 2 stycznia do 30 maja 1951 r.). Jednak jego głównym źródłem utrzymania była w tym czasie pensja żony, zatrudnionej jako nauczyciel w zielonogórskim Liceum Handlowym.

Jeszcze jako student podjął pracę w państwowej służbie archiwalnej. Jak sam wyznał otrzymał ją dzięki wstawiennictwu swego promotora prof. Stefana Inglota. Dnia 14 lipca 1951 r. przeszedł jednodniowy kurs specjalistyczny, a 19 lipca Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych w Warszawie wyraziła zgodę na jego zatrudnienie, jako pracownika kontraktowego, w Powiatowym Archiwum Państwowym w Jeleniej Górze. Choć oficjalny nakaz pracy z Uniwersytetu Wrocławskiego otrzymał dopiero 15 października 1951 r., to do nowych obowiązków przystąpił już 3 sierpnia. Pierwsze dni w służbie archiwalnej spędził w Archiwum Państwowym we Wrocławiu na przyuczeniu do zawodu. Do Jeleniej Góry przyjechał dopiero 16 sierpnia 1951 r., obejmując funkcję kierownika tutejszego Powiatowego Archiwum Państwowego i będąc w nim jedynym pracownikiem. Wraz z nim do Jeleniej Góry sprowadziła się żona z dwójką dzieci. Wszyscy zamieszkali na strychu budynku archiwalnego, w jednym małym pokoju, który z wielkim trudem doprowadzili do porządku. O ciężkich warunkach mieszkaniowych może świadczyć fakt, iż po wodę i do toalety należało schodzić piętro niżej, zaś zimą ogrzanie tego lokum było bardzo trudne.

Pierwszym zadaniem w nowym miejscu okazała się praca nad inwentaryzacją majątku. Potem nastąpiły kontrole w archiwach zakładowych różnych przedsiębiorstw państwowych. Były one jednym z podstawowych obowiązków ówczesnego kierownika. Miesięcznie wykonywał od 10 do 30 takich wizytacji, wyjeżdżając czasem do bardzo odległych miejscowości. Terenem jego działania obejmował sześć powiatów: jeleniogórski, kamiennogórski, lwówecki, lubański, zgorzelecki i złotoryjski. Ponadto prowadził szkolenia dla „personelu składnic akt”. Wyjazdy w teren miały również na celu poszukiwanie i zabezpieczanie materiałów archiwalnych. I tak 18 września 1951 r. w zbiornicy makulatury w Jeleniej Górze odnalazł i przewiózł do archiwum księgi rachunków kościelnych z Łomnicy i Staniszowa z lat 1690–1848. W październiku przejmował akta w muzeach w Cieplicach, Jeleniej Górze, Karpaczu i Kamiennej Górze. Do jego obowiązków należało ponadto: porządkowanie ogromnego księgozbioru (głównie wydzielenie książek o treści naukowej); porządkowanie, a praktycznie rozdzielenie zespołów archiwalnych; administracja budynkiem, itp. Według osób kontrolujących w owym czasie pracę jeleniogórskiej placówki archiwalnej Władysław Korcz wywiązywał się bardzo dobrze ze swoich obowiązków służbowych. Stale podnosił swoje kwalifikacje, a wszystkie zalecenia powizytacyjne były wykonywane przez niego poprawnie i w wyznaczonych terminach.

W trakcie pracy w jeleniogórskim archiwum Korcz przejawiał zainteresowania naukowe. W 1951 r. został członkiem Towarzystwa Wiedzy Powszechnej, wygłaszając wiele odczytów. Niestety, na prowadzenie badań oraz publikacji ich rezultatów, nie uzyskał zgody ówczesnego dyrektora Archiwum Państwowego we Wrocławiu. W grudniu 1951 r. otrzymał nawet zakaz współpracy naukowej z Instytutem Historii Uniwersytetu Wrocławskiego, którą zaproponowała mu prof. Ewa Maleczyńska. W maju 1952 r. podobny zakaz dotyczył inwentaryzacji źródeł historycznych dotyczących rzemiosła polskiego, z czym do jeleniogórskiego Archiwum zwróciło się Centrum Doskonalenia Rzemiosła w Warszawie. Na taką postawę dyrekcji być może miała wpływ sprawa z listopada 1951 r., gdy Korcz – doskonały szachista, został delegowany przez Wojewódzki Komitet Kultury Fizycznej do udziału w Ogólnopolskich Mistrzostwach Szachowych I kategorii, odbywanych we Wrocławiu w dniach 26.11.–13.12.1951 r. Dyrekcja Archiwum Państwowego we Wrocławiu nie wyraziła jednak na to zgody, doprowadzając do wycofania Korcza z rozgrywek, a tym samym do zdekompletowania polskiej reprezentacji. Te i inne zakazy, jak również niemożliwość realizacji planów badawczych, spowodowały, iż Władysław Korcz zwrócił się w marcu 1952 r. z prośbą o zwolnienie z pracy, jako powód podając jednak tylko brak możliwości znalezienia w Jeleniej Górze właściwego mieszkania. Na stanowisku kierownika tej placówki pozostał do 31 maja 1952 r.

Powrócił do Zielonej Góry i zamieszkał wraz rodziną przy ul. Dąbrowskiego 55 (potem 82). Jednak jako były AK-owiec i więzień NKWD, miał spore kłopoty ze znalezieniem pracy. Wreszcie w teatrze otrzymał posadę organizatora widowni. Dopiero po interwencji żony w Komitecie Wojewódzkim Polskiej Partii Robotniczej otrzymał etat w Wydziale Kultury Wojewódzkiej Rady Narodowej w charakterze wizytatora bibliotek (od 1 września 1952 do 31 stycznia 1955 r.). Uczestniczy aktywnie w życiu kulturalnym i naukowym miasta oraz regionu. Już w 1953 r. rozpoczął publikację szeregu artykułów popularnonaukowych w miejscowej prasie. Jednocześnie, w ramach Towarzystwa Wiedzy Powszechnej, wygłaszał niezliczoną ilość wykładów z historii. W 1954 r. ukazało się jego opracowanie pt. „Tradycje polskości na Ziemi Lubuskiej”. Była to pierwsza książka wydana w Zielonej Górze przez lokalnego autora. Po rocznym pobycie we wrocławskim Ossolineum nie przedłużono Karczowi stypendium, co zmusiło go do powrotu do Zielonej Góry i ponownego poszukiwania pracy.

W okresie od lutego do końca 1955 r., za udział w konkursie „Myśli Filozoficznej”, został stypendystą Polskiej Akademii Nauk Oddział we Wrocławiu. Przez prawie cały 1956 r. pracował we wrocławskim Ossolineum. W tym czasie przystąpił do pisania pracy doktorskiej pod kierunkiem prof. J. Chałasińskiego pt. Pamiętniki historyczno-polityczne P. Świątkowskiego z XVIII wieku. Jednak bez stypendium pracy tej nie mógł kontynuować, a żeby się utrzymać musiał podjąć kolejne zatrudnienie. Po cofnięciu mu stypendium PAN-owskiego na trzy miesiące (wrzesień–listopad) 1956 r. zatrudnił się w „Gazecie Zielonogórskiej”. Od stycznia do sierpnia 1957 r. pracował jako nauczyciel w Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących w Zielonej Górze. Jeden z uczniów po latach tak wspominał go jako nauczyciela:

Lekcje były nadzwyczajne. Wszystkim uczniom zdawało się, że uczestniczą bezpośrednio w wydarzeniach, o których mistrz opowiadał. Roztoczył przed wszystkimi barwny świat przeszłości. Uczył rozumieć skomplikowane procesy dziejowe, ze swadą i wielką kompetencją przekazywał wzorce i postawy. Potrafił rozbudzić w każdym fascynacje historią… [D. Głowiński, Mistrz w swoim fachu – Władysław Korcz, „Pionierzy”, 2005, nr 1 (23), s. 10].

Od momentu utworzenia w 1954 r. w Zielonej Górze Oddziału Polskiego Towarzystwa Historycznego, Władysław Karcz rozpoczął w nim aktywną działalność. Na jednej z sesji w marcu 1958 r., omawiając problemy rozwoju regionalnych badań historycznych, wysunął postulat powołania w Zielonej Górze Stacji Naukowej tego Towarzystwa. Działał konsekwentnie w tym kierunku i nawiązawszy ścisłą współpracę z Uniwersytetem w Poznaniu, dopiął swego na jesieni tego samego roku. W nowo powstałej Stacji otrzymał etat starszego asystenta, na którym pozostawał do 1968 r. W tym czasie opublikował kilka książek i wiele artykułów. Wśród tych pierwszych znalazły się Dzieje uprawy zielonogórskiej winorośli (1958) oraz – opracowane wraz z prof. Michałem Sczanieckim Dzieje Ziemi Lubuskiej w wypisach (1960), jak również część monografii historycznej Zielonej Góry (1962). W 1964 r. został członkiem Lubuskiego Towarzystwa Naukowego. Był członkiem Instytutu Zachodniego w Poznaniu, jak również przewodniczącym Komisji Historycznej działającej przy Izbie Rzemieślniczej w Zielonej Górze.

W tym też czasie rozpoczął ponownie zbieranie materiałów do pracy doktorskiej, tym razem pisanej pod kierunkiem prof. Jana Wąsickiego i na nowy temat, a mianowicie Początki władzy ludowej na byłym pograniczu wielkopolsko-lubuskim w latach 1945–1950. Doktorat obronił 17 listopada 1969 r. na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Wcześniej zmienił pracę. Od lipca 1967 r. do sierpnia 1971 r. pracował jako kustosz i kierownik Działu Historii w Muzeum Ziemi Lubuskiej (Okręgowym) w Zielonej Górze. Jednocześnie pracował jako nauczyciel dochodzący w szkołach średnich i w Studium Nauczycielskim (lata 1961–1964). Cały czas zabiegał o powołanie w tym mieście szkoły wyższej. Gdy w 1971 r. powołano tu Wyższą Szkołę Nauczycielską, przemianowaną dwa lata później na Wyższą Szkołę Pedagogiczną, już we wrześniu 1971 r. podjął na niej pracę dydaktyczną i naukową jako adiunkt, wykładając elementy kultury antycznej na filologii polskiej, a potem historii Rosji na filologii rosyjskiej. Na początku 1974 r., w oparciu o rok wcześniejszą publikację pt. Historia Towarzystwa Polskich Rzemieślników w Zielonej Górze, otrzymał nominację na docenta z dniem 1 kwietnia rozpoczął pracę na Wydziale Historii, prowadząc zajęcia z historii średniowiecznej Polski oraz powszechnej, jak również z historii historiografii oraz kierował seminariami magisterskimi.

W tym okresie aktywnie współpracował z licznymi czasopismami naukowymi i popularnonaukowymi, jak również publikował kolejne książki. W 1981 r. wydał książkę pt. Ziemie Zachodnie w badaniach historyków polskich oraz rozprawę pt. Problem pracy a miejsce człowieka w społeczeństwie. Poglądy na pracę w myśli społeczno-ekonomicznej polskiego Oświecenia, która stała się podstawą kolokwium habilitacyjnego odbytego dnia 1 czerwca 1981 r. w Instytucie Historii Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu.

Znany był z odwagi głoszenia własnych poglądów. Po wydarzeniach sierpniowych 1981 r. wystąpił z Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, której członkiem był od dnia 18 lutego 1963 r. Wspierał strajkujących studentów i rozpoczął prowadzenie – niezwykle popularnych w owym czasie – wykładów o tzw. białych plamach w historii Polski. Między innymi dlatego, wraz z ogłoszeniem stanu wojennego 13 grudnia 1981 r., został represyjnie, jak sam wyznał, za nieprawomyślność, najpierw zawieszony w obowiązkach służbowych, a z dniem 30 września 1982 r. przeniesiony na wcześniejszą emeryturę. Nadal jednak pozostał aktywnym działaczem społecznym i badaczem przeszłości. Był wielce popularny w Zielonej Górze, czego wyrazem stała się publikacja w 1993 r. bibliografii jego prac, wydana z okazji osiemdziesiątych urodzin. A przecież i po tym okresie napisał jeszcze sporo, jak choćby Zarys dziejów Lwowa (1994). Utrzymywał dobre, a nawet doskonałe kontakty z zielonogórskim archiwum państwowym, jako jego użytkownik i przyjaciel wielu tamtejszych pracowników.

Ostatnia książka Władysława Korcza, wydana przez Lubuskie Towarzystwo Naukowe, ukazała się już po jego śmierci w 1998 r., nosiła tytuł Odra w dziejach Polski.

Poza pracą naukową pielęgnował dwie wielkie pasje, to jest turystykę (zwłaszcza kajakową) oraz szachy. Był autorem przewodników turystycznych i krajoznawczych. Jako szachista zdobył szereg tytułów mistrzowskich.

Po 1989 r. został bardzo aktywnym działaczem Związku Sybiraków, Towarzystwa Miłośników Lwowa (pełniąc tu funkcję wiceprezesa), Towarzystwa Miłośników Henryka Sienkiewicza oraz Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Znał biegle język niemiecki i rosyjski, jak również mniej perfekcyjnie angielski, posługiwał się łaciną.

Posiadał kilka odznaczeń, nagród i wyróżnień, m.in.: Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie w 1959 i 1967 r.), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Medal Armii Krajowej, odznakę Zasłużony Działacz Kultury, Złotą Odznakę Zasłużony w Rozwoju Turystyki i odznakę „Za zasługi w rozwoju województwa zielonogórskiego”. W 1974 r. otrzymał nagrodę kulturalną miasta Zielonej Góry. Za osiągnięcia w działalności pedagogicznej i naukowej otrzymał indywidualną nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, Rada Państwa przyznała mu tytuł Honorowy „Zasłużonego Nauczyciela PRL”, był również laureatem Lubuskiej Nagrody Kulturalnej (1957), Lubuskiej Nagrody Naukowej (1988), Nagrody Kulturalnej redakcji „Nadodrza”. W 1993 r. przyznano mu tytułu Honorowego Obywatela Zielonej Góry.

Władysław Korcz zmarł dnia 8 lipca 1997 r. Pochowany został na cmentarzu komunalnym w Zielonej Górze.

Władysław Korcz zalicza się do grona pionierów polskiej archiwistyki państwowej na Dolnym Śląsku i pionierem badania dziejów Ziemi Lubuskiej. W swoim dorobku naukowym ma blisko 300 publikacji, w tym 30 książkowych. W 1999 r. przed budynkiem Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze odsłonięto tablicę z brązu poświęconą jego pamięci. Od 2 sierpnia 2003 r. w mieście tym również jedno z rond nosi dziś imię Władysława Korcza. W 2020 r. jego osoba została uczczona odrębną tablicą pamiątkową, umieszczoną w siedzibie Archiwum Państwowego we Wrocławiu Oddział w Jeleniej Górze przy ul. płk. W. Kazimierskiego, gdzie zawisła wśród podobnych tablic, poświęconych wszystkim dotychczasowym kierownikom archiwum historycznego w tym mieście.

Bibliografia podmiotowa

Archiwalia

Archiwum Państwowe we Wrocławiu - Akta osobowe Władysława Korcza

Archiwum zakładowe Uniwersytetu w Zielonej Górze - Akta osobowe Władysława Korcza

Publikacje

J. Benyskiewicz, Władysław Korcz (1913–1997). Historyk, pionier badań nad dziejami Ziemi Lubuskiej, nauczyciel akademicki, [w:] „Ludzie Środkowego Nadodrza. Wybrane szkice biograficzne (XII-XX wieku)”, praca zbiorowa pod red. K. Bartkiewicza, Zielona Góra 1998, s. 115–117.

D. Głowiński, Mistrz w swoim fachu – Władysław Korcz, „Pionierzy” Czasopismo Społeczno-Historyczne, R. 10, 2005, nr 1 (23), s. 10–12.

J. Korcz-Dziadosz, Tata. Wspomnienie o Władysławie Korczu, „Pionierzy”, R. 3, 1998, nr 3 (7), s. 10–11.

Ivo Łaborewicz, Władysław Korcz (4 I 1913–8 VII 1997), „Archeion”, t. 101, 2000, s. 353–355.

Ivo Łaborewicz, Wspomnienia Władysława Korcza z pracy w archiwum w Jeleniej Górze (1951–1952), „Rocznik Jeleniogórski”, t. 33, 2001, s. 131–138.

J. Muszyński, Władysław Korcz 1913–1997, „Przegląd Zachodni”, nr 1, 1998, s. 183–186.

A. Toczewski, Władysław Korcz (1913–1997). Historyk, regionalista, [w:] Znani Zielonogórzanie XIX i XX wieku, część druga, red. H. Szczegóła, Zielona Góra 1999, s. 52–58.

Bibliografia przedmiotowa

Historyk i działacz. Głowy nie od parady, „Gazeta Zielonogórska”, 1966, nr 241.

W. Hładkiewicz, Uczył myślenia historycznego, „Almanach Zielonogórski”, 1998, s. 256–258.

J. Korcz-Dziadosz, Życie z sensem, Zielona Góra 2002.

W. Korcz, Polityka mną się zajmuje, „Nadodrze”, nr 17, 1989.

W. Korcz, Dzień pierwszy i następne, „Studia Zielonogórskie”: cz. 1, t. 4, 1998, s. 205–217; cz. 2, t. 5, 1999, s. 215–227; cz. 3, t. 6, 2000, s. 161–176; cz. 4, t. 7, 2001, s. 249–255; cz. 5, t. 9, 2003, s. 231–238; cz. 6, t. 10, 2004, s. 193–199; cz. 7, t. 12, 2006, s. 251–258; cz. 8, t. 13, 2007, s. 219–226; cz. 9, t. 14, 2008, s. 231–238; cz. 10, t. 15, 2009, s. 259–265; cz. 11, t. 16, 2010, s. 269–275.

Laureaci Nagrody Kulturalnej „Nadodrza" 1962–1971, „Nadodrze”, nr 20, 1972.

J. Muszyński, Władysław Korcz (1913–1997), „Studia Zielonogórskie”, t. 4, 1998, s. 223–227.

Władysław Korcz – Historyk laureatem „Nadodrza”, „Nadodrze”, nr 19, 1966.

Władysław Korcz laureatem „Nadodrza", „Gazeta Zielonogórska”, nr 234, 1966.

Władysław Korcz. Z cyklu „Sylwetki zielonogórskich twórców", „Gazeta Lubuska”, nr 219, 1987.

A. Toczewski, Bibliografia publikacji Władysława Korcza, Zielona Góra 1993.

A. Toczewski, Pożegnanie Profesora Władysława Korcza (1913–1997), „Studia Zielonogórskie”, t. 5, 1999, s. 255–261.

Autor hasła

Ivo Łaborewicz