Marian Józef Barg

Z Kresowianie na Śląsku
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

ur. 9.09.1891 r., w Żerebkach Królewskich, pow. Skałat, woj. tarnopolskie (obecnie Ukraina), zm. 16.11.1973 r., w Częstochowie – duchowny rzymskokatolicki, w latach 1945–1959 proboszcz parafii w Polanicy Zdroju na Dolnym Śląsku.

Imię i nazwisko ks. Marian Józef Barg
Data i miejsce urodzenia 9.09.1891, Żerebki Królewskie
Data i miejsce śmierci 16.11.1973, Częstochowa
Zawód duchowny rzymskokatolicki

Marian Józef Barg pochodził z rodziny inteligenckiej, ojciec Karol był kierownikiem miejscowej szkoły powszechnej, matka Honorata z Korzeniewiczów, opiekowała się rodziną złożoną z dziesięciorga dzieci. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Żerebkach Królewskich, uczęszczał do VI Klasycznego Gimnazjum Państwowego we Lwowie, w którym złożył egzamin dojrzałości w czerwcu 1912 r. z wynikiem dobrym. W latach 1912–1917 odbył studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Po uzyskaniu święceń kapłańskich wyjechał do Tarnopola, gdzie w latach 1917–1920 był wikarym przy kościele parafialnym, a w latach 1917–1928 katechetą w szkole powszechnej im. Adama Mickiewicza. W latach 1928–1930 został przeniesiony do Stanisławowa (obecnie Iwano-Frankiwsk) , pełnił tam obowiązki prefekta Bursy Rzemieślniczej dla Młodzieży Męskiej, po czym powierzono mu stanowisko rektora kościoła „Ave Maria”. Równocześnie został katechetą w szkołach powszechnych: Królowej Zofii i Klementyny Hoffmanowej. W tym czasie przejawiał aktywność społeczną, działał w Towarzystwie Kółek Rolniczych i w Towarzystwie Szkoły Ludowej oraz w sekcji repolonizacyjnej wśród chłopców wyznania rzymsko-katolickiego, którzy byli rusyfikowani lub ukrainizowani. Po wkroczeniu do Stanisławowa we wrześniu 1939 r. wojsk sowieckich, w obawie przed represjami NKWD, przedostał się do Małopolski Zachodniej. W latach 1939–1945 przebywał w diecezji tarnowskiej, początkowo w Wojniczu, następnie jako kapelan sióstr Urszulanek w Koszycach Małych pod Tarnowem. W sierpniu 1945 r. zgłosił się do Administracji Apostolskiej we Wrocławiu i otrzymał probostwo kościoła parafialnego w Puszczykowie (powojenna nazwa Polanicy-Zdroju), do którego expatrianci ze Stanisławowa przywieźli obraz Matki Boskiej Nieustającej Pomocy z kościoła „Ave Maria”. W Polanicy i sąsiednich miejscowościach pełnił obowiązki katechety, które sprawował do 1 października 1951 r., kiedy przeszedł na emeryturę jako nauczyciel religii. Od sierpnia 1959 r. był na emeryturze jako proboszcz. Przekazał parafię swemu następcy i wyjechał do Wrocławia, gdzie w dzielnicy Żerniki otrzymał stanowisko kapelana w Domu Opieki nad Niepełnosprawnymi, zarządzanym przez Zgromadzenia Sióstr Marii Niepokalanego Poczęcia.

Po pięciu latach, został przyjęty do Nowicjatu Zgromadzenia Ojców Paulinów w Częstochowie, odbył skrócony nowicjat w domach zakonu: w Białej Podlaskiej i miejscowości Ząb k. Zakopanego. 31 października 1965 r. odprawił przed cudownym obrazem Matki Boskiej Częstochowskiej na Jasnej Górze swą pierwszą mszę świętą zakonną jako ojciec Piotr. Zmarł w klasztorze jasnogórskim 16 listopada 1973 r., został pochowany na cmentarzu w Częstochowie w kwaterze ojców Paulinów.

Bibliografia przedmiotowa

Barg L., Pierwszy powojenny proboszcz, [w:] Polanica Zdrój. Pierwsze dni, pierwsze lata, red. R. Serafin, Polanica Zdrój 2021, s. 43-44.

Autor hasła

Milena Jędrzejewska