Bronisław Weryński

ur.  się 11.08. 1931 r. w Rawie Ruskiej woj. lwowskie (obecnie Ukraina), zm. 14.04.2009 r. w Opolu - inżynier budownictwa, nauczyciel akademicki związany z Politechniką Opolską.

Imię i nazwisko	Bronisław Edward Weryński
Data i miejsce urodzenia	11.08.1931, Rawa Ruska
Data i miejsce śmierci	14.04.2009, Opole
Zawód	nauczyciel akademicki

Bronisław Weryński był synem Marii (miała dwa nazwiska panieńskie: po rodzicach – Ciecióra, a po adopcji – Ślepokura)  i Michała Weryńskiego. Okres okupacji przeżył na Kresach Wschodnich. Tam też rozpoczął naukę w szkole powszechnej, której z powodu działań wojennych nie ukończył.

W 1938 roku Bronisław Weryński poszedł do szkoły powszechnej w Rawie Ruskiej do pierwszej klasy, Krystyna – jego siostra – do trzeciej. Ale po roku już nie rozpoczęli ani drugiej, ani czwartej klasy. Ich mama wraz z sąsiadkami zorganizowała tajne komplety, na których uczyły się polskie dzieci. I wiele z tej nauki musiały wynieść, skoro po przyjeździe do Rzeszowa, Bronisław przystąpił do egzaminu wstępnego do gimnazjum [ T. Zielińska,...]

W 1944 r. wyjechał z rodzicami i siostra Krystyną (1933 - ) oraz babcią Marią ( matką ojca)  transportem przesiedleńczym do nowej Polski, osiedlili sie początkowo w Rzeszowie. Tam B.W. rozpoczął naukę w szkole średniej.

Po pomyślnie zdanym egzaminie, na który trzeba było przyjść nie tylko z własnymi przyborami, ale również z krzesłem, Bronisław Weryński rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum i Liceum imienia Stanisława Konarskiego. Była to jedna z najstarszych średnich szkół w kraju (w 2008 roku świętowano jej 350-lecie), z dużymi tradycjami. W popijarskim budynku w Rzeszowie uczyło się we wcześniejszym okresie wielu wybitnych Polaków, m.in. Ignacy Łukasiewicz, Władysław Sikorski i Julian Przyboś. Do tej cenionej placówki wychowawczej, znanej z wysokiego poziomu nauczania, dostał się także  Bronisław. Jego  szkolnymi kolegami byli trzej znani artyści: Wojciech Kilar, Adam Harasiewicz i Zdzisław Kuźniar. Kilar – jak mówił o sobie "Ślązak ze Lwowa" – wybitny kompozytor  [ T. Zielińska...]

Ze względu na zainteresowania naukami ścisłymi, B. W. rozpoczął studia techniczne na Wydziale Inżynierii Materiałowej i Ceramiki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Studia I stopnia (inżynierskie) ukończył w  1954 r. a  II stopnia (magisterskie) w 1965 r. Bezpośrednio po otrzymaniu dyplomu  inżyniera ceramiki w  1954 r.,  podjął pracę w Cementowni "Groszowice" (obecnie dzielnica Opola), gdzie był zatrudniony do roku 1958. Pracował na różnych stanowiskach, m.in.: kierownika wydziału produkcji tlenku glinu, kierownika laboratorium i głównego technologa, a w latach 1964-1966 na stanowisku dyrektora technicznego.  Dał się poznać jako zdolny pomysłodawca wielu innowacyjnych rozwiązań  technologicznych, m.in. produkcji tlenku glinu i cementu z surowców krajowych. W roku 1966 przeszedł do pracy w Instytucie Przemysłu Wiążących  Materiałów Budowlanych (późniejsza  nazwa Instytut Mineralnych Materiałów Budowlanych). Tu  rozwijał swoje zainteresowania naukowe, opracowywał podstawy do metody produkcji tlenku glinu cementu. Z jego inicjatywy powstał  Zakład Badawczy Produkcji kompleksowych. W tym czasie ukazała się jego nowatorska praca pt. Produkcja tlenku glinowego i cementu metodą spiekowo-rozpadową. Komitet Nauki i Techniki na jej podstawie ustanowił problem węzłowy pt. „Opracowanie i uruchomienie kompleksowej produkcji hutniczego tlenku glinu i cementu z surowców krajowych, powierzając jego  kierownictwo B. W. Za opracowanie i wdrożenie w skali przemysłowej technologii tlenku glinu i cementu S3 -500 B. W. otrzymał zespołową Nagrodę Państwową I stopnia. Po uzyskaniu w 1972 r. stopnia doktora nauk technicznych, został mianowany docentem w Instytucie Wiążących Materiałów Budowlanych i objął stanowisko z-cy dyrektora ds. naukowo-badawczych, a w roku 1981 został powołany na stanowisko dyrektora naczelnego. Pod kierownictwem  B.W. doszło w Polsce do szerokiego rozwoju badań naukowych w tej dziedzinie.

Od 1975 r. prof. B. Weryński był zatrudniony w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Opolu ( WSI), podjął pracę dydaktyczną na Wydziale Budownictwa. W 1985 r., za wybitne dokonania naukowe  Rada Państwa nadała B. W. tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego nauk technicznych. DziałaniaœB.W.  koncentrowały się na kilku  kierunkach badawczych: opracowanie metody kompleksowego wytwarzania tlenku glinu i cementu z surowców nieboksytowych; opracowanie fizykochemicznych podstaw cementów szybkotwardniejących i cementów wysokich marek; energooszczędne metody otrzymywania klinkieru cementowego; wykorzystanie surowców odpadowych jako surowca i nośnika energii w produkcji materiałów budowlanych oraz opracowanie ceramiki poryzowanej o niskim współczynniku przewodności cieplnej.

Dorobek naukowy B. W. obejmuje 80 publikacji, 92 prac nie publikowanych, w tym 1 monografia oraz 22 patenty. Wyniki badań publikował w specjalistycznych wydawnictwach krajowych i zagranicznych:  „Cement , Wapno Gips”, „Zement, Kalk, Gips”, „Prace Komisji Nauk Ceramicznych Ceramika” oraz w materiałach z kongresów i sympozjów: w Moskwie, Paryżu, Rio de Janerio, Delhi, w Pekinie i  w Düsseldorfie.  By jednym z pierwszych Polaków, Europejczyków, specjalizujących sie w budowie cementowni.

Był  promotorem 4 rozpraw doktorskich, recenzentem 3 prac habilitacyjnych i 14 prac doktorskich oraz szeregu opinii powołania na stanowisko profesora i docenta pracowników: Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, Politechniki Wrocławskiej, Instytutu Techniki Budowlanej, Instytutu Szkła i Ceramiki, Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Opolu oraz Instytutu Mechanizacji Budownictwa i Górnictwa Skalnego.

Był członkiem  komitetów i komisji naukowych, m.in.:  Polskiej Akademii Nauk: Komisji Nauk Ceramicznych, Komitetu Inżynierii Środowiska, (członek prezydium), Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej  Sekcji Materiałów Budowlanych, Komisji Ochrony Środowiska i Utylizacji Odpadów Oddział Katowice, Komitetu Gospodarki Surowcami i Polskiego Towarzystwa Ceramicznego (przewodniczący Oddziału Śląskiego). Członek Rad Naukowych: Instytutu Badań Jądrowych, Instytutu Techniki Budowlanej, Ministra Budownictwa Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej, Wojewody Opolskiego, Instytutu Mineralnych Materiałów Budowlanych. Członka Zespołu Mechaniki i Budownictwa Sekcji Budownictwa Komitetu Badań Naukowych oraz redaktor działowego miesięcznika „Cement Wapno, Gips”,  członka Rady Programowej miesięcznika „Inżynieria Materiałowa” i innych.

Nagrodzony, m.in.: Nagrodą Specjalną w Roku Nauki Polskiej, Prezesa PAN, Ministra Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki, Nagrodą Sekretarza Naukowego PAN oraz Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych. Odznaczony: Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Za całokształt pracy naukowej został uhonorowany przez Prezydenta RP w roku 1997 Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Posiadacz tytułu: Mistrz Techniki; Zasłużony dla Miasta Opola i dla Województwa Opolskiego oraz - Krakowskiego i Kieleckiego.

W 2002 r. przeszedł na emeryturę. Żonaty z Anną (od 1959 r.), syn Andrzej ( 1970-) i córka Ewa (1961-). Zmarł w 2009 r. w Opolu. Pochowany w Opolu na cmentarzu komunalnym na Półwsi.

Bibliografia podmiotowa

Weryński B., Produkcja tlenku glinowego i cementu metodą spiekowo-rozpadową J. Grzymka, Opole 1977.

Weryński B., Stan realizacji i kierunki badań w problemie węzłowym 07.1. "Nowe kompleksowe technologie produkcji materiałów budowlanych z surowców odpadowych i naturalnych", [W:] Podstawowe uwarunkowania materiałowe budownictwa mieszkaniowego, Poznań  1983.

Weryński B., L. Janecka, Odpady papiernicze jako dodatek poryzujący w produkcji pustaków ceramicznych, „Materiały Budowlane” 1998.

Weryński B., Poryzowane wyroby ceramiczne o podwyższonej izolacyjności cieplnej, „ Zeszyty Naukowe. Budownictwo” , Politechnika Opolska 2001, z. 45, s. 85-103.

Energia i środowisko w technologiach materiałów budowlanych. Materiały III międzynarodowej konferencji naukowej, red. J. Duda, B. Weryński, Szczyrk-Opole, 2004.

IV Międzynarodowa Konferencja Naukowa Energia i środowisko w technologiach materiałów budowlanych, ceramicznych, szklarskich i ogniotrwałych, red. J. Duda, B. Weryński, Opole, 2008.

Bibliografia przedmiotowa

Chmielewski T., Jubileusz siedemdziesięciolecia profesora dr inż. Bronisława Weryńskiego,  „Zeszyty Naukowe. Budownictwo”,  Politechnika Opolska 2001, z. 45, s. 7-9.

T. Chmielewski,  Wydział Budownictwa, „Wiadomości Uczelniane Politechniki Opolskiej” 2002, nr 7, s. 23-24.

„Wiadomości Uczelniane Politechniki Opolskiej”  2009, nr 7, s. 7.

Zielińska T., Bronisław Weryński. Z albumu wspomnień, [W:]Z Kresów do Opola. Kresowe wspomnienia pracowników opolskiej uczelni technicznej w esejach Teresy Zielińskiej, red. E. Czerwińska, A. Jańdziak przy współpracy naukowej M. Kalczyńskiej, Opole 2014, s. 147-151.

Fot.: „Wiadomości Uczelniane Politechniki Opolskiej” 2002, nr 7, s. 23-24.

Autor hasła

Maria Kalczyńska